IMPOSSIBLE 12

-Evelina. -zaczął a ja spojrzałam na niego. -Chciałbym Ci coś powiedzieć. -spojrzał na mnie tymi swoimi niebieskimi oczami przepełnionymi dobrocią i nadzieją. -Od dawna mi się podobasz. To nie jest już takie zwykłe uczucie które przychodzi od tak i znika od tak. Gdy Cię widzę to się uśmiecham, gdy widzę Cię smutną to aż mi serce pęka na małe kawałeczki, gdy widzę że jedziesz z innym jestem tak cholernie zazdrosny. Codziennie rano jak to w zwyczaju sprawdzam czy do mnie nie napisałaś. Ja Ciebie tak cholernie kocham! Evelino. -zatrzymał się w miejscu patrząc na mnie jak na milion dolarów. Z takim pragnieniem w oczach. -Evelino, zostaniesz moją dziewczyną? -powiedział a po moich policzkach spłynęły łezki. 

-Evelina? -usłyszałam za sobą. 

-Bieber. -powiedział Matt. 

--

Szybko się odwróciłam i tak jak powiedział mój przyjaciel/ chłopak stał przed nami Justin. 

-Co ty tu robisz? -spytałam brązowookiego i puściłam dłonie Matta.

-Postanowiłem się przejść na plażę. Zobaczyłem że coś się pali więc postanowiłem sprawdzić co się tu dzieje. 

-No jak chyba widzisz coś się dzieje więc możesz już iść. -powiedział lekko wkurzony.

Nastała niezręczna cisza. 

-Ja już pójdę. -powiedział z głową na dole. -Cześć. -wyszeptał prawie nie słyszalnie. 

-No i co ty do cholery najlepszego narobiłeś? -zaczęłam krzyczeć jak chłopak zszedł nam z oczu. 

-Nie pozwolę żeby znów Cię zranił! 

-Ale Matty! -podeszłam bliżej chłopaka. -On ma dziewczynę a po za tym ja już mam chłopaka. -złapałam go za dłoń. 

-Ta niby jakiego?! -powiedział już wkurzony i chciał odejść. 

Złapałam go za nadgarstki i przyciągnęłam do siebie. 

-Ciebie ty durniu, Ciebie. -po czym złożyłam na jego ustach delikatny pocałunek. 

Chłopak mi go oddał więc nasze języki zaczęły tańczyć. 

Odepchnęłam go od siebie delikatnie i się uśmiechnęłam a on mi powtórował. 

Szliśmy trzymając się za rękę. 

-Dziękuję Ci za to wszystko. -powiedziałam do niego i poczułam jak mocniej ściska mi dłoń. -Naprawdę się postarałeś. 

-Dziękuję Kochanie, dla Ciebie wszystko. -jakiego to urocze pomyślałam i zrobiło mi się cieplej na sercu. -Czyli jesteśmy parą, tak? -spytał, spoglądając na mnie. 

-Tak. -pokiwałam twierdząco głową. -Ale musisz mi coś obiecać. -powiedziałam nagle. -To są dwie rzeczy. 

-No to mów Kochana. -stanął na środku chodnika i położył swoje dłonie na moich biodrach. 

-Pierwsze to, to że jeżeli nawet nam się nie uda w związku to i tak nie zepsuje to naszych relacji i nadal będziemy się przyjaźnić. 

-Dobrze. 

-Teraz to o co najbardziej się obawiam. -powiedziałam a chłopak dał mi oznakę że mam mówić bo inaczej mnie zabije z niecierpliwienia. -Porozmawiasz z Justinem i nie będziesz dla niego wredny. -powiedziałam szybko ale zrozumiale. 

Chłopak odsunął mnie od siebie. 

-Przecież to nie jest jakieś trudne! -powiedziałam już głośno, machając dłońmi w różnych kierunkach. 

Chłopak zrobił jakąś minę co mnie zdenerwowało i zaczęłam wrzeszczeć jakieś nie znane słowa. 

-Dobrze spokojnie. -powiedział łapiąc mnie za ramię. -Porozmawiam z nim. 

-Obiecujesz? -powiedziałam głośno oddychając. Spojrzał się nie pewnie na mnie i nie pewien co teraz robi powiedział. 

-Obiecuję. 

-Papa. -powiedziałam do chłopaka i zaczęłam wchodzić po drabinie na górę, dokładniej na swój balkon. 

-Ałć. -mruknęłam pod nosem. Wyjrzałam jeszcze za chłopakiem ale zauważyłam tylko jego czarne BMW. 

-Przepraszam. -usłyszałam za sobą aż podskoczyłam do góry. 

--

Dobrze idę się myć na godzinę i dodaję następny:) 

Przepraszam za teraz pare minut spóźnienia i na następny też się znając życie spóźnię więc przepraszam od razu.