IMPOSSIBLE 19 i 20

Bez żadnego tłumaczenia babci kim jest dla mnie Justin i dlaczego jestem taka szczęśliwa poszłam do siebie. Uważałam że jak babcia wie mniej to lepiej też dla mnie. 
Szybko wzięłam tylko zmieniłam telefon na ten wodoodporny żeby nie było awantur o to że mam telefon jak sie kąpię i co to może się stać jak mi wpadnie do wody, wzięłam też piżamę i poszłam się umyć. 

Siedziałam w wodzie i pisałam na jednym z komunikatorów internetowych z przyjaciółką i Mattem. Opowiadałam im co się działo. Telefon zaczął mi dzwonić a dokładnie "nieznany numer". 
Odebrałam i usłyszałam. 

/rozmowa telefoniczna/ 
Ktoś: Hej Księżniczko!
----

IMPOSSIBLE 19

/rozmowa telefoniczna/ 
Ktoś: Hej Księżniczko!

[J- Evelina, K- Ktoś]

J: Z kim rozmawiam? -powiedziałam cicho ale pewnym głosem. 

K: To nie jest ważne.. Wara od Justina! -powiedział ktoś nagle niezbyt miłym tonem. 

J: Nie rozumiem... -powiedziałam ciekawa tego co zaraz może się wydarzyć. 

K: Jeszcze raz zobaczę Cię z Justinem to tego pożałujesz, nie lubię się powtarzać. Rozumiesz Księżniczko? 

J: Jesteś bezczelna. -zdenerwowałam się. -Kim ty jesteś do cholery żeby mi mówić co mam robić i z kim?! Odwal się i nie ręczę za siebie jeżeli znów zadzwonisz do mnie. Wyszukam ten numer poprzez ludzi i nie będzie miło kochanie. -powiedziałam już nie panując nad tym co mówię. 

K: To odpierdol się od mojego chłopaka! -usłyszałam. Prawie telefon mi wypadł z dłoni jak zrozumiałam że to nie jaka Selena. 

J: Selena kurwa mać! MY SIĘ PRZYJAŹNIMY!  Po za tym chyba nawet nie myślisz racjonalnie. Jak Justin nawet by mógł ze mną flirtować lub ja z nim? -zapytałam zdziwiona ale nadal wściekła. -Ja nawet nie chcę słuchać tego co masz do powiedzenia. Proszę bardzo. Justin jest twój. Oddaje Ci mojego najlepszego przyjaciela. Zadowolona?  -zapytałam i nawet nie czekając na to co odpowie rozłączyłam się. 

/koniec rozmowy telefonicznej/ 

Zdenerwowana wyszłam z wanny i obwinęłam się ręcznikiem. 

-Nosz kur*a mać co za szmata. -mówiłam ciągle sama do siebie i chodziłam po pokoju kiedy zorientowałam się że nie jestem sama, szybko odskoczyłam i zobaczyłam śmiejącego się ciemnego blondyna na moim łóżku. 

-Aż tak śmiesznie to wyglądało? -zapytałam i sama chociaż nie wiedziałam czemu uśmiechnęłam się do siebie. 

-A myślisz że bym płakał od tak dla samego siebie? -powiedział ledwo co. Kiwnęłam głową że pozwalam mu kontynuować to co właśnie robił bo i tak mnie to nie interesuje. 

Podeszłam do szafy i wyciągnęłam jedną z bluzek mojego byłego. No właśnie ciekawe co u Dannego. Myślę że nadal byśmy byli parą gdyby nie to że musiał wyjechać z rodziną do Niemiec bo jego tata został tam kierownikiem jakieś dużej firmy a tu samego nie chcieli go zostawić. 

Przytuliłam się do koszulki i zamknęłam oczy przypominając sobie moment gdy u niego spałam. 

*dwa lata wcześniej*

-Danny ale ja na prawdę nie powinnam u Ciebie spać, po za tym nie mam w czym. -powiedziałam i spojrzałam na ciemne oczy chłopaka. 

-Twoi rodzice się zgodzili, proszę. Za tydzień wyjeżdżam, spędźmy te dni razem. Nawet jakbym miał nocować w namiocie na twoim balkonie żeby być blisko to bym to zrobił. A co do ubrania to... -blondyn podszedł do szafy i wyjął z niej jakiś czarny podkoszulek. Podszedł do mnie i go podał. -Proszę, powinna pasować. Jeżeli chcesz mogę dać Ci też spodenki, jeżeli oczywiście się wstydzisz. -uśmiechnął się i zobaczyłam jego aparat na zębach. 

-No dobrze. Nie chcę żebyś wyjeżdżał. -powiedziałam z łzami w oczach. 

-Wiesz że ja też tego nie chcę Księżniczko. -przytulił mnie i w oto takim uścisku pozwoliliśmy żeby nasze emocje mogły wreszcie z nas wyjść. 

Był on idealny. 

Charakter. Oczywiście żadną dziewczynę jeszcze nie skrzywdził, zawsze pomocny i nie był jednym z tych babiarzy szkolnych. Nie płakał często ale umiał to robić, nie bawił się w tego szkolnego lubianego chłopaka który nie płacze. Byłam pierwszą jego dziewczyną. 

Wygląd. Piękne, prawie aż czarne oczy. Blond włosy a może bardziej grzywka która zawsze mu zasłaniała oczy a ja z uśmiechem na twarzy musiałam mu je ściągać żeby patrzeć się w tą czekoladę. Miał aparat na zębach który bardzo mu pasował. Umięśniony ale nie tak że aż karton. Wysoki. 

Ubierał się raz w luźne ubrania typu: koszulka, trampki i rurki a raz bardziej elegancko ale nadal luźno: rurki, koszula, marynarka i trampki. 

W dzień kiedy wyjeżdżał obiecaliśmy sobie że kiedyś się spotkamy i jeżeli będzie to możliwe odnowimy to co wtedy straciliśmy przez jego wyjazd. 

*wróćmy do teraźniejszości*

IMPOSSIBLE 20

Powoli moje policzki zaczęły być mokre. 

Rozłożyłam koszulkę i zobaczyłam na niej napis "OBAY" z panterki. Uśmiechnęłam się sama do siebie bo przypomniało mi się jak chłopak lubił w niej chodzić do szkoły. 

-Evelina. -usłyszałam za sobą i nie wiadomo dlaczego miałam nadzieje że to właśnie on mnie woła. Spojrzałam na Justina i się trochę zawiodłam. 

Bez namysłu po prostu wyszłam z pokoju i pokierowałam się do łazienki. 

Miałam już zamykać drzwi kiedy ktoś włożył nogę pomiędzy nie. 

-Co się stało? -usłyszałam a już po chwili chłopak wszedł do łazienki. Nic nie odpowiedziałam tylko pomyślałam o tym że dla swojego zdrowia powinnam z nim zerwać kontakt. 

-Zaraz. -powiedziałam jak jakieś zły bachor i wypchnęłam chłopaka za drzwi. Zamknęłam je żeby kolejny raz nie wszedł do środka i powoli zaczęłam się przebierać myśląc nad tym co mu powiem. 

Uszykowana wyszłam i od razu co napotkałam za drzwiami to smutny Justin. 

Zamknęłam bardzo mocno oczy tylko żeby się nie rozpłakać i pokierowałam się do pokoju. Nie musiałam oglądać się do tyłu żeby zobaczyć czy idzie bo to było pewne. 

-Wytłumaczysz mi o co chodzi? -zapytał a ja spojrzałam na okno i pokierowałam się do niego. Zaczęłam oglądać gwiazdy. -Powiedz mi kurwa o co chodzi. -zostałam wręcz szarpnięta za dłoń która zaczęła mnie od razu boleć. 

-Nie możemy się przyjaźnić Justin. -powiedziałam i od razu co zobaczyłam to chłopaka który wychodzi z mojego pokoju i głośne trzaśnięcie drzwiami. 

"Kochany Pamiętniczku.

Czy ja dobrze robię? Zerwałam przyjaźń z Justinem tylko dlatego żeby było dla kogoś na rękę.

Nie pomyślałam o sobie i o nim. 

Przecież jeszcze parę godzin temu mi powiedział że chcę skończyć z Seleną.

Wiem że często podejmuję złe decyzję i wiem że jeszcze jutro gdy się obudzę będę tego żałować ale.. 

Jezu ja już nie wytrzymuję. 

Danny, nie odwzajemniona miłość a do tego już koniec z tym wszystkim co tak na prawdę dopiero się zaczęło.

Przepraszam, obiecuję że już nigdy tego nie zrobię"

Odłożyłam długopis obok pamiętnika i sięgnęłam po mój telefon. 

-Czemu musisz wszystko pieprzyć? -powiedziałam kolejny raz tego dnia sama do siebie i otworzyłam klapkę od urządzenia. 

Na białą pościel spadła mała ostra żyletka. 

-Ostatni raz... -powiedziałam chociaż sama wiedziałam że siebie okłamuję..

Zrobiłam jedno mocne cięcie a łzy leciały po moim policzku. 

Jeszcze jedno, jeszcze i jeszcze.

Gdy już nie wytrzymałam z bólu odłożyłam to coś na szafeczkę a spod łóżka wyjęłam bandaż. 

Zawsze tu leżał, już pare lat temu jak się okaleczałam zawsze miałam bandaż pod łóżkiem. 

Samo okaleczanie. Te słowo. Dużo o mnie mówi. Niby zwykła lubiana dziewczyna ale ta zwykła dziewczyna ma jeszcze blizny na nogach i dłoniach, brzuchu, plecach. 

Byłam od tego uzależniona. Możecie zapytać jak można uzależnić się od tego. 

Normalnie. Jak spróbujesz jeden raz to już następnym razem Cię do tego ciągnie.

Wtedy uratował mnie Danny a teraz? 

Teraz zostałam z tym sama i wiedziałam że nie będę umiała sama tego zakończyć. 

---

ZROBIŁAM DWA ROZDZIAŁY PONIEWAŻ MIAŁAM WENĘ. 

DEDYKACJA ZNÓW DLA KAMILI :) 

UCZ SIĘ UCZ. 

"WYJDZIESZ NA LUDZI"

DO ZA TYDZIEŃ.