IMPOSSIBLE 8 cześć 1

Byłam w połowie drogi gdy ktoś na mnie zaczął gwizdać. Wyjęłam słuchawkę z ucha i zaczęłam się oglądać dookoła. Obok mnie stanęło jakieś auto i była szyba otworzona. Schyliłam się i zobaczyłam znajomą mi twarz.
-Justin. -powiedziałam a chłopak się uśmiechnął.
-Cześć, byłem u Ciebie ale twoi rodzice powiedzieli że wyszłaś i że jedziesz do kręgielni. Chciałbym złożyć Ci życzenia urodzinowe i dać jeden prezent.

--

 Spojrzałam się na niego jak na jakiegoś największego idiotę na całym świecie.
-Wsiadaj, podwiozę Cię. -powiedział i wyszedł szybko z auta i jak to miał w zwyczaju podciągnął swoje spodnie. -Na kręgielnię, tak? -spojrzał się na mnie z uśmiechem na tej swojej idealnej buźce i otworzył drzwi.
-Wolę się przejść a ten swój denny prezent możesz wiesz gdzie sobie wsadzić. -uśmiechnęłam się i ruszyłam przed siebie.
-Evelina zaczekaj! -wykrzyknął i złapał mnie za dłoń. Wyszarpałam się. -O co chodzi? -zapytał.
-Nie wiesz o co chodzi? -spytałam takim głosem jakbym mówiła do niepełnosprawnego umysłowo.
-No nie za bardzo... A powinienem? -zapytał ale gdy zobaczył moją reakcje na jego słowa od razy spoważniał.
-Pisałam, dzwoniłam, prosiłam twoich znajomych żeby przekazywali, wysyłałam listy ale wiesz stało się już to bardzo nudne. Mówiłeś że kilometry które nas dzielą nigdy nas nie rozłączą a ty tak po prostu gdy nie pisaliśmy przestałeś pisać i dzwonić. Co przypomniałeś sobie o swojej przyjaciółce na miesiąc w dzień jej urodzin żebyś nie wyszedł głupio przed mediami że dziewczyna z którą się spotykałeś i widziano was nie raz w uściskach ma urodziny a ty jej nie składasz życzeń? Wiesz co? Jesteś dupkiem. Myślisz że te twoje pudełeczka i teraz jakiś liścik- wywaliłam mu z dłoni ozdobione pudełko i piękną kopertę z napisem "Evelina" na ziemię- Myślisz że to coś da? To si mylisz panie Bieberze. Naszą znajomość oraz przyjaźń uważam za skończoną. -wykrzyczałam mu prosto w twarz. Pojedyncze łzy spływały po moich dwóch czerwonych policzkach. Wytarłam je szybko i spojrzałam w jego oczy. Zauważyłam w nich smutek oraz złość. Ale nie złość na mnie tylko na samego siebie. Nie wiedział jak mnie cholernie zranił myślę że gdybym dziś mu tego nie powiedziała to znaczy wykrzyczała to nadal by myślał że jest okej.
-Nie chcesz tego naprawić? -zapytał a ja się zaśmiałam po chwili spoważniałam.
-To byłby mój najgorszy błąd w całym moim życiu. -do chłopaka zaczął dzwonić telefon. Wyjął go z kieszeni i spojrzał na mnie przepraszającym wzrokiem po czym odebrał.
-To chyba koniec naszej rozmowy. -powiedziałam na tyle głośno żeby chłopak mógł się odwrócić i błagać spojrzeniem żebym poczekała jeszcze chwilę.
Nie tym razem nie zrobiłam tak jak on chciał.
Ja po prostu odeszłam..

***
wiem że tego nie lubicie ale jeżeli temu panu http://ask.fm/MarcelMISZCZ dobijecie do 17 tysięcy lajków w następnym tygodniu dodam cztery rozdziały!
***

ROZDZIAŁ JEST KRÓTKI BO JEST TO CZĘŚĆ PIERWSZA ROZDZIAŁY ÓSMEGO.
SKOŃCZYŁAM NA TYM MOMENCIE NA KTÓRYM CHCIAŁAM TO ZAKOŃCZYĆ.
JESTEM Z SIEBIE ZADOWOLONA, TAK I TO BARDZO.
KOCHANI JUSTIN NASZ BYŁ W WIĘZIENIU.
CHCIAŁABYM ŻEBYŚCIE OD NIEGO NIE ODCHODZIŁY..
WSPIERAJMY GO A ON WRESZCIE WYJDZIE Z TEJ ZŁEJ DROGI I WEJDZIE W DOBRĄ,

GaduGadu; 34771467

Facebook; https://www.facebook.com/ewelina.krzyszczuk

ask.fm; ask.fm/snuckky

twitter; @snuckky

tumblr; http://foreverhatelife.tumblr.com/

snapchat: Rudikoks